مقایسه ی چند ورزش رزمی

[babak_deghat]

سلام
تو این تاپیک تصمیم داریم چند تا ورزش رزمی(اونایی که الان تو ایران هستند)رو از همه لحاظ مورد بحث قرار بدیم.اگرتابحال هر کدام از ورزشهای رزمی را تجربه کرده اید یا اطلاعاتی دارید،لطفا در این نظر سنجی شرکت کنید و یانظراتتان را با بقیه شریک سازید
باتشکر

پی نوشت : این تاپیک فقط جنبه ی آموزشی - مشاوره ای دارد پس لطفا از مطرح کردن هر گونه بحث اعتقادی یا تعصب آمیز که بعضی پیروان سبکها دارند خودداری کنید

[Mohandes_Masoudof]

سلام خدمت دوستان عزیز.
من کاراته کار میکنم،سبک dai do juku.قبلا هم کاراته سبک ماتسوئی و یکم هم ایکیدو کار میکردم.
یکم درباره این ورزش ها توضیح میدم.

آیکیدو:
تو این ورزش،شما خیلی از ضربات دست و پا استفاده نمی کنین.شعار اصلیش اینه که از نیروی حریف علیه خودش استفاده کنین!اگه تا حالا این ورزش رو ندیدین،باید بگم خیلی شبیه جدو هستش.تو اون 3 ماهی که من رفتم،اکثرش افت کار می کردیم(یعنی چجوری وقتی کسی بلندت کرد،فن روت اجرا شد و...بتونی زمین بیای.)بیشتر درگیریها از نزدیکه و روی خفه کردن،شکستن مفاصل و .... تمرکز داره که خیلی شبیه جدو هست.

کاراته:
این که دیگه معرف حضور همه هست.کلن ورزش کاملیه،به خصوص سبک کیوکوشین .
اما کلن در باره این قبیل ورزشها، به قول یکی از دوستان کشتی گیر،اگه به رزمی کار بچسبی کارش تمومه.حالا کاراته باز خوبه،تکواندو که فقط پا در اون استفاده میشه که دیگه....(قصدم فقط مقایسست ها!کسی دلخور نشه)
خیلی از دوستان میگن خوب عمرا اگه بذاریم نزدیکمون بشن،ولی خوب پیش میاد.مخصوصن اگه حریف خیلی فرز باشه،یا چند نفر باشن.

اما این سبک dai do juku:
این سبک،ترکیبی از بوکس،کاراته و جودو هست.یعنی اگه حریف از دور کار کنه(مثل تکواندو کارها) ،شما اونقدر کم نمیارین،و اگه تکنیکای پاتون کامل نیست،اونقدر یاد دارین که میتونین نزدیک حریف بشین
و از بوکس و جدو استفاده کنین.
نتیجه گیری مشابهی در مبارزه با بوکسور،جدوکار،و... که از نزدیک مبارزه میکنن وجود داره.
ولی عیب این سبک رو هم باید بگم.خیلی طول میکشه تا اونو یاد بگیرین.مثلا کمربند گرفتن در مقایسه با تکواندو و جدو(که دو تا دوست اینکاره دارم و امارم موثقه) دو برابر زمان میگیره.چرا؟
چون اگه هفته ای 3 جلسه برین باشگاه،این 3 جلسه بین جدو،کاراته و بوکس تقسیم میشه.

امیدوارم مفید بوده باشه!

[babak_deghat]

ورزش‌های رزمی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

یک تکواندوکار ارتش آمریکا در حال نمایش آموخته های خود

ورزشهای رزمی شامل یه سری حرکات است که با هدف تقویت روح و جسم سعی در پرورش هر چه بیشتر استعداد های انسان را دارد.
از یک دیدگاه میتوان هنر های رزمی را به دو قسمت نرم و سخت تقسیم بندی نمود.
فهرست مندرجات

• ۱ هنر های سخت
• ۲ هنر های نرم
• ۳ نگارخانه هنرهای رزمی در دنیا
• ۴ مفاهیم ذن در هنر های رزمی
• ۵ جستارهای مربوطه
• ۶ منابع

هنر های سخت

به یک سری حرکات و نشستهای خاصی که در هر ورزش وجود دارد که باعث آمادگی بدن و تقویت نیروی درون که در ورزش‎ های گوناگون به نیروی درون کی و چی و هی می گویند.
این نیرو از نقطه‎ای به نام تان تین سر چشمه می گیرد و در تمام بدن پخش می شود.
ورزشهای سخت عبارتند از: ورزش‎ هایی که با جسم بیشتر سر و کار دارند مانند: ووشو، نین جوتسو، تکواندو، کاراته و...



هنر های نرم

ورزش‎ های نرم که با نیروی ذهن(ذن) بیشتر کار می کنند مانند: یوگا، چی کونگ (تای چی) ، ...
و البته برخی هنر هایی هم هستند که هم با ذهن و هم با جسم کار می کنند همانند سمبکالاه.

نگارخانه هنرهای رزمی در دنیا



هنر های رزمی ژاپن





هنر های رزمی هند





هنر های رزمی چین





هنر های رزمی کره




مفاهیم ذن در هنر های رزمی

تندیس یک سامورایی قرن ۱۴ میلادی ژاپن.

هنر های رزمی کمابیش با مفاهیم ذن نسبت دارند، چه ورزش ‎های نرم و چه ورزش ‎های سخت. تا کنون صدها کتاب در مورد ذن نوشته شده است ولی تعداد کمتری از آنها به اهمیت ذن در هنرهای رزمی پرداخته اند. این در حالی است که هنرهای رزمی در ظریف ‎ ترین شکل خود بیش از رقابت جسمی بین دو حریف، یعنی وسیله‎ای برای تحمیل قدرت اراده فرد بر حریف یا وارد آوردن ضربه فیزیکی بر او می باشد.
در واقع ذن برای استاد واقعی کاراته، کونگ فو، آیکیدو، تای چی، و دیگر هنرهای رزمی راهی برای دستیابی به آرامش روحی و روانی و استراحت فکری و عمیق‎ ترین نوع اعتماد به نفس می تواند باشد. عمیق ترین و اساسی ترین هدف هنر های رزمی این است که به مثابه ابزاری برای تعالی روحی و رشد عقلانی شخص به کار رود.
نقش ذن در هنرهای رزمی تعریف ساده آن را غیر ممکن می سازد زیرا ذن فاقد هرگونه نظریه جامد است، از این رو ذن دانشیست درونی و از درون شخص سرچشمه می گیرد و برای آن هیچ توضیح خاصی براحتی نمی توان در نظر گرفت. ذن در هنرهای رزمی بر قدرت فکر و ارتقا سطح هوش فرد تاکید ندارد بلکه تاکید آن بر عمل شهودی است و هدف نهایی ذن آزاد سازی فرد از خشم پندارهای باطل و هیجان‎های عاطفی است.

[babak_deghat]

کونگ‌فو یا گانگ‌فو (به انگلیسی: kung fu) (به چینی: 功夫) یک عبارت مشهور چینی است که اغلب توسط انگلیسی زبان ها و برای اشاره به هنرهای رزمی چینی بکار میرود. معنای اصلی کونگ فو تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می شود متفاوت است.کونگ فو در اصل به معنای تخصص فرد در هر مهارتی - نه لزوماً رزمی- میباشد.

[babak_deghat]

نین جوتسو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.



نین جوتسو (به ژاپنی: 忍術 ) یک هنر رزمی ژاپنی است که در لغت به معنای حرکت پنهانی است.
از برجسته ترین خصوصیات نین جوتسو این است که بدن و جسم را پایگاه فکر و اندیشه می‌داند و کالبد آدمی را آموزش می‌دهد تا با آن روح را بسازد. اصول اصلی و اجرای تکنیک‌ها نیاز به سرعت، تعادل، تمرکز، قدرت و تنظیم زمان تنفس و کنترل آن دارد و بدون آن فاقد ارزش است.


فهرست مندرجات

• ۱ پیشینه
• ۲ نینجوتسو در ایران
• ۳ جستارهای وابسته
• ۴ پیوند به بیرون
• ۵ منابع

پیشینه

در واقع نینجوتسو ریشه در اثر کلاسیک نظامی چینی یعنی «سان تزو» دارد که توسط سان وو استراتژیست معروف قرن پنجم ق.م به رشته تحریر درآمده‌است. این اثر در قرن ششم میلادی وارد ژاپن شد و به طور دقیق توسط دربار سلطنتی و خانواده‌های متخاصم مورد بررسی قرار گرفت.
بودیسم نیز تقریبا در همان زمان وارد ژاپن شد و پیشینیان نینجاها به دلیل گرایش به بودیسم ، یاغی نامیده می‌شدند. درآن هنگام درگیری‌های شدیدی میان هواداران بودیسم و پیروان مذهب ملی ژاپنیها یعنی آئین شینتو جریان داشت و این گروه‌های یاغی که بعدها به یامابوشی معروف شدند ، برای حمایت از خود تمرین هنرهای رزمی و استراتژی‌های نظامی را با ترس روانی و قدرت‌های اسرار آمیز ترکیب کردند.
پس از آن نینجاها در گروه‌های کوچک با پی گرفتن روشهای کاملا سری جنگی تا قرن نوزدهم خود را به عنوان نیرویی بسیار با نفوذ در کشور ژاپن مطرح کردند.
بزرگترین تجمع نینجاها در سوم نوامبر ۱۵۸۱ میلادی اتفاق افتاد. در آن روز ادا نوبونگا قدرتمندترین رهبر نینجا ارتشی ۴۰ هزار نفره را در برابر حدود ۴ هزار نینجا که کنترل ایالت ایگا ( در حال حاضر مه یی) را در اختیار داشتند، رهبری کرد. نبردی که تنها تعداد انگشت شماری از نینجاهای ایگا از آن جان سالم به در بردند.
از آن به بعد نینجاها توانستند با سازمان منسجمی که ایجاد کرده بودند، قدرت پلیسی مطلق را در ادو (توکیو امروزی) و دیگر شهرهای ژاپن در دست داشته باشند.



نینجوتسو در ایران

ورزش نینجوتسو برای اولین بار توسط اکبر فرجی از اساتید رشته رزمی کونگ فو توآ وارد ایران شد. اولین مرکز آموزش نینجوتسو (بوجین کان دوجو نین جوتسو) زمستان ۱۳۶۹ در شهر کرج تأسیس شد. در آغاز کار به دلیل ناشناخته بودن در میان ورزشکاران و ورزش دوستان، مشکلات فراوانی وجود داشت. و همچنین به جهت ابزار و سلاحهای متعددی که در امر آموزش استفاده می‌ شد برای بسیاری ذهنیت غریبی به وجود آورده بود. اما در سال‌های اخیر، این ورزش شاهد رشد چشمگیری در محبوبیت مردمی بوده‌است.
امروزه هزاران جوان دختر و پسر ایرانی که شیفته و عاشق این هنر هستند در دوجوهای مختلف تعلیم می‌بیند.
آموزش در نین جوتسو به ۹ قسمت از مبتدی تا عالی دسته بندی شده ، ۱- یادگیری و مهارتهای پایه ۲-یادگیری نظم و انضباط. ۳- فراگیری فنون مقابله با حریف. ۴- هنر آکروبات رزمی. ۵- کلاس‌های شیدوشی کای. ۶- یادگیری انواع تمرینات. ۷- نحوه فراگیری عبور از موانع. ۸- کاربرد سلاح در هنر رزمی. ۹- آموزش شنا در آب.
شیدوشی کای کلاس‌های فوق العاده‌ای است که مناسب با شرایط و بصورت نامنظم تشکیل می‌شوند و در آنها جدا از موارد عمومی آموزشهای اختصاصی نیزداده می‌شود راهیابی به این کلاس‌ها دشوار است و هدف آن بالا بردن مهارتهای علمی و تئوری هنرجویان است.

[babak_deghat]

کاراته

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

کاراته‌ ( به ژاپنی:空手 ) یک نوع ورزش رزمی است. به معنای روش مبارزه با دست خالی و شامل ضربه‌های سریع دست و پا.
گفته می‌‌شود کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است و يکی از استادان اوليه و مبتکران اين فن بوديدهاراما است که حدود 525 سال قبل از ميلاد مسيح مي زيسته است. وی که از پيشوايان مذهبی بودایی بود، به تنهايی از هند به راه افتاد و پس از راهپيمايی چند هزار کيلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبيعی بسيار مشکل موجود در آن زمان به چين رسيد و در ايالت هون نان و معبد شائولين اقامت گزيد. تعاليم بوديدهاراما شامل تمرينات شديد انضباطی و رعایت پرهيزکاری بود. وی 9 سال رنج و رياضت همراه با تفکر و برای اين که شاگردانش نيز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و انديشه تاب مقاومت بياورند و نيز با زورگويانی که تعاليم مذهبی و مردان دين را سد راه خود می‌‌ديدند به مبارزه و مقابله برخيزند 18 حرکت تمرينی را ابداع نمود که در حقيقت زير بنای حرکات کاراته امروزی است.
کاراته امروزی شکل تکامل يافته ای از کمپوی چينی (بوکس چينی) می باشد که در ابتدا اوکیناواته نامیده ميشد. از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چين سلسله کينک 1644-1911 و سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلو گيری از ورزيده شدن مخالفان و نيز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشير را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همين امر باعث شکوفايی هرچه بيشتر کاراته شد.
در سال 1921 يکی از بزرگ‌ترين استادان کاراته جزیره اوکیناوا گيچين فونا کوشی 1868-1957 توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نمايد و برخی ديگر از هنر جويان که تحت تعليم بزرگ‌ترين استادان اوکيناوا قرار گرفته بودند، تکنيک‌های سنتی را با يکديگر ترکيب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.
سال 1342 سال ورود كاراته به ایران توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتكاران و فرهاد وارسته هستند می‌‌باشد.
در حال حاضر، سبکهای مختلف کاراته، بالغ بر صدها سبک می‌شود که در واقع، بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر از سبک‌های اصلی و کنترلی و يک سبک نيمه کنترلی می‌‌باشد.
سبک‌های کاراته

• سبک های کنترلی عبارتند از:

• شوتوکان بنيان گذار: گيچين فونا کوشی. در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو میشود .

• شيتوريو بنيان گذار: کنوا مابونی. شيتوريو متشکل از دو سيستم ناهاته و شوری ته در کاراته می‌‌باشد.

• گوجوريو بنيان گذار: میاگی چوجون. گوجوريو روش سفت و نرم، که در اوکيناوا شکل گرفت و و متعلق به سيستم ناهاته در کاراته می‌‌باشد.

• وادوريو بنيان گذار: اوتسوکا هيرونوری. وادوريو يعنی : راه صلح، روش صلح، روش صلح جويانه.

• سبک نيمه کنترلی عبارت است از:

• کيوکوشين بنيان گذار: ماسوتاتسو اوياما کيوکوشين کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجريبات اوياما وسبک های ديگر است، به وجود آمد.

[babak_deghat]

تکواندو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

دو تکواندوکار در حال مبارزه.

تکواندو یک هنر رزمی کره ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا ست.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می شود:

• 태 «تِ» = ضربه زدن با دست
• 권 «کوان»= ضربه زدن با پا
• 도 «دُ» = راه و روش

فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند.


فهرست مندرجات

• ۱ تاریخچه
• ۲ تکواندو مدرن(تاپ تکواندو )
• ۳ منابع
• ۴ پیوند به بیرون

تاریخچه

قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به 20 قرن پیش می رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملا مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است.- همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند.
در دوران پادشاهی سیلا (57 م تا 935 م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود.
اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.
تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (935 تا 1392) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد.
روی کار آمدن سلسله یی (1392 تا1910) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در 1910 ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تاسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.
آموزش هنرهای رزمی کره ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه های کوچک ادامه داشت.

تکواندو مدرن(تاپ تکواندو )

پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می رفت.
تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:

• 1961 - «انجمن تا سو دو» تاسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره ای بود.
• 1962 – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
• 1965 - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
• 1972 - «کوکی وان» تاسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده است.
• 1973 – تاسیس «فدراسیون جهانی تکواندو» ( WTF )
• 1973 – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت 200 ورزشکار از 19 کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
• 1976 – شورای بین المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی های خود پذیرفت.
• 1983 – کمیته بین المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
• 1986 – برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.
• 1988 – برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در المپیک سئول.
• 1994 – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما برگزار شد.
• 2000 - تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در المپیک سیدنی برگزار شد.

اولین بار به صورت رسمی در اواسط دهه 1950 گروهی از نظامیان کره‌ای با هم تصمیم گرفتند این ورزش را که آمیزه‌ای از حرکات آزاد دست و ضربات پا است سازماندهی کنند که پس از آن به تکواندو معروف شد که به سرعت در طول 30 سال اخیر به یکی از موثرترین و کاربردی‌ترین شیوه‌های دفاع شخصی بدون استفاده از سلاح سرد و گرم تبدیل شد، و امروزه بسیاری از ما به راحتی آن را در طی دوره‌های کوتاه مدت آموزشی فرامی گیریم.
این ورزش در ایران، امریکا و اروپا نیز هواداران خود را دارد و در میان امریکاییها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و مانند سایر رشته‌های ورزشی در کوتاهترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است.

[babak_deghat]

آیکیدو

آیکیدو به معنای وحدت و آشتی و تجسم قدرت. مو سس این ورزش رزمی ( یا هنر رزمی ) موریهه اوشیبا نام دارد وی در سال 1883 در خانواده‌ای که به جهت داشتن مردان جنگی و استاد در کار با سلاحهایجنگ معروف شده بود پا به عرصه جهان هستی گذاشت پدرش یوروکو استاد شمشیر زنی و نیزه بود که موریهه توانست زیر نظر پدرش تکنیکهای مختلف جوجوتسو - آیکی جوتسو - شمشیر زنی و کار با باتوم رابیاموزد تأثیر گذارترین مربی او سوکاکوتاکوا بود که شخصیتی محکم و با ثبات داشت او مجموعه‌ای از فنون و تکنیک را تحت عنوان رشته دایتو ریو را به او آموزش داد. اوشیبا تأثیرات مبارزه را در حین کار با تاکوا کشف کرد ولی این برای او کافی نبود چرا که او میخواست به جایگاه واقعی بشر دست پیدا کند و البته توانست این جایگاه را به لطف وجود شخصیت دیگری به نام اونیسابورو دگوچی استاد بزرگ تمرینهای سبک جدید شینتو ایست یعنی اوموتو کیو بدست آورد در کنار دگوچی وی توانست تمرینات جدید ( به کار گیری زمزمه و اصوات دعاگونه به صورت ذکر ) به نام کوتو داما را دنبال کند وقتی در سال 1924 دگوچی ژاپن را به قصد مونوگولی ترک کرد و اوشیبا به عنوان محافظ همراه وی بود اوشیبا هرآنچه که از مبارزه میدانست برای مقابله با دسته‌های راهزنان به کار می‌گرفت این تجربه بسیار عالی بود و برای اولین بار استاد بزرگ آینده مسیر ویژه خود را پیدا کرد پیش بینی در دل خطر وقتی همه تهدید شده و هراسیده‌اند او به جلوتر از خودش می‌نگرد و می‌اندیشد کدام مسیرها را باید انتخاب کرد و از کدام باید چشم پوشید در بازگشت به ژاپن اعتقاداتش به یقین رسیده بود و به جایگاه بشر در عالم هستی دست یافته بود و آن را با تمام وجود درک می‌کرد. برای ایجاد هماهنگی بین تمرینات و اعتقادات فیلسوفانه اش او هنری جدید آفرید آیکیدو به معنای:
وحدت و عشق صلح و آشتی و تجسم قدرت هر بخش از آیکیدو دارای معنایی به شرح ذیل است:
آی : هماهنگی - وحدت - همراهی - همراه شدن
کی : روح - توان - نیروی روحی - قدرت درونی
دو : روش - ساختار - راه
ریشه‌های آیکیدو نوین در آیکی جوجوتسو ژاپن قرار گرفته است. در این عهد بوجوتسو با روشهای کلاسیک تمرینات رزمی نقش برجسته‌ای در پدیدار گشتن طبقه جنگاوران در مهارتهای دفاع با دست خالی در کنار شیوه استفاده از سلاح آموزش داده می‌شد آیکی جوجوتسو تنها یکی از چند نوع شیوه‌ها و سبک‌های مبارزه بود. در تمام آنها نظرات سخت انضباطی اعمال می‌شد و اعضا موظف به حفظ کامل اسرار بودند که به تمرین این روشها و فنون به دیده احترام بنگرند.گفته‌اند که آیکی جوجوتسو توسط جنگاوری فاضل به نام شاهزاده تی جون فرزند امپراتور سیوا ابداع شده است. روش تی جون بر اساس ضربات شمشیری دست خالی که نقاط مختلف باز زره حریف را مورد هدف قرار می‌داد استوار بود. یکی از فرزندان تی جون به نام تسوته موته محدوده فنون را گسترش داد و تاکید را بر ما آی ( تشخیصفاصله بین خود و حریف) گذاشت. این توانایی برای تمام جنگاوران لازم بود زیرا که آنان بایستی خود را آماده رویارویی با سلاحهایی با طولهای مختلف می‌کردند.یوشی میتسو سردار برجسته از هنرهای رزمی آگاهی بسیاری داشت. وی فردی بود که آگاهیهای بسیاری در زمینه اطلاعات پزشکی داشت. او این اطلاعات را بر اثر علاقه به کالبدشناسی انسان کسب کرده بود. گفته می‌شود که وی این اطلاعات را از راه تشریح اجساد جنگاوران مرده به دست می‌آورده. وی با بکار بردن فنون رایج به شیوه‌های ماهرانه که وی را قادر می‌ساخت کنترل بیشتری روی حریفانش بدست آورد موجب توسعه و پیشرفت آی جوجوتسو گردید. وی دریافت که دست و مچ‌های جنگاوران چون محکم و پوشیده شده نیستند معمولاً آسیب‌پذیر هستند و بنابراین فنونی ابداع کرد که آنها را برای آسیب زدن به این نقاط به کار برد. وی این ساختار را " دایتو ریو آیکی جوجوتسو" نامید که بعد از مرگش دایتو نامیده شد.یوشی کیو پسر یوشی میتسو که خود نیز جنگاوری کارآزموده بود با اضافه کردن شیوه‌ای که جنگاوران بدون سلاح می‌توانستند از آن در مقابل شمشیرهای کوتاه و بلند استفاده کنند. تعداد فنون این روش را افزایش داد. یوشی کیو همچنین شاگردانش را وادار به تمرین در مقابل شمشیرهای کوتاه و بلند که یک نوع نیزه شکافنده بود می‌کرد. وی به خاطر تغییر محل اقامتش فامیلی خود را تغییر داد در اواخر قرن نوزدهم که ژاپن در آستانه بیرون آمدن از انزوا قرار داشت. سوگاکوتاکه دا سی و یکمین فرد از نسل تاکه دا تصمیم گرفت که شیوه خانواده را دوباره احیا کند. پس از مدتی این شیوه را جا انداخت و مدرسه‌ای در هوکایدو واقع در استان آباشیری افتتاح کرد. دیری نپایید که کارش گرفت و افراد ارتش در آنجا به یادگیری پرداختند. توکی مونه تاکه دا پسر وی کار را ادامه داد و مدرسه را " دایتون کان " نامید. نامی که تاکنون حفظ شده است در این مدرسه بود که فردی به نام " موریهه اوشیبا" تحصیل کرد. او که خود استاد مسلم هنرهای رزمی بود تحت تأثیر " سوگا کوتاکه دا " با معرفی بهترین هنرهای رزمی دیگر و ارایه برخی از عقاید خود به پیشرفت برنامه آموزشی مدرسه کمک کرد. وی خیلی زود یکی از برجسته‌ترین شاگردان " سوگا کوتاکه دا " گردید.یوشیبا در زمان قدرت واکایاما در ژاپن متولد شد. وی مرید هنرهای رزمی بود. او تمام پول خود را در راه یادگیری زیر نظر بهترین استادها در جهان صرف کرد. او اشتهای سیری ناپذیری جهت یادگیری هرچه بیشتر روشها داشته است. وی در جنگ جهانی دوم در ارتش ژاپن در جنگ با روسها دلاوریها و مهارت خود را به نمایش گذاشت تا جای که به او لقب خدای سربازان را دادند. وی پس از جنگ به شغلهای بسیاری پرداخت ولی به خاطر بهبود مهارت رزمی خود در رنج بود زیرا که آرزو داشت که شکست ناپذیر گردد. در این دوران بود که با راهبان بودایی برخورد و به فلسفه آنها گوش فرا داد و بر اثر آن به تردید افتاد که هنرهای رزمی نباید فقط مختص حمله به شخص دیگر یا به زمین زدن انسان‌ها باشند. وی تصمیم گرفت که این فلسفه را دنبال کند. لذا شخصا وارد معبد گردید و هر روز ساعات زیادی را به خلوت و تنهایی می‌گذراند و مفهوم حقیقی هنرهای رزمی پی برد. وی دریافت که هنرهای رزمی نباید مختصرا وابسته به قدرت باشند بلکه بایستی راهی برای پیشرفت روح و جسم و رسیدن به صورت آنها باشند.آیکی جوجوتسو آنگونه که تمرین می‌گردید این فلسفه را مطرح نمی‌کرد.بنابراین وی تصمیم گرفت تا هنر جدیدی را ابداع کند که سرشار از اصل هماهنگی روحی و جسمی مورد نظرش باشد. وی این هنر را آی کی نامید و همانند دیگر هنرهای رزمی پسوند جوتسو به معنای هنر جنگیدن را از آن حذف کرد و واژه دو را به معنای راه را که نشان دهنده ملایمتر شدن است به جای آن برگزید.
منبع:
http://www.aikidoiran.persianblog.com

[babak_deghat]

واژۀ ووشو به خط چینی ساده‌شده

ووشو (به انگلیسی: wushu) (به چینی: 武術) از ورزش رزمی و باستانی چینی است که در آن انواع مختلف حرکات جهت سلامتی جسم و روح و دفاع از خود در نظر گرفته شده است. در چین باستان از هنرهای رزمی برای دفاع از سرزمین یا خود یا خانواده از دشمنان، راهزنان و غیره استفاده می‌‌شد. امروزه ووشو بصورت استاندارد جهانی به مردم جهان ارائه شده است و فقط منحصر به کشور چین نیست و مردم کشورهای مختلف برای بهره گیری از خواص طبی وشرکت در رقابتهای قهرمانی این رشته ورزشی را تمرین می‌‌کنند.
هنر رزمی ووشو بطور کلی در دو زمینه ارائه می‌‌شود:

1. زمینه تالو (اجرای فرمهای سنتی چینی بصورت زیبا به همراه حرکات آکروباتیک)
2. زمینه سانشو (مبارزه آزاد بر روی سکو با استفاده از دستان و پاها و زیرگیری)

زمینه تالو دارای چهار سبک معروف جهانی است که معمولاً در مسابقات بین المللی دارای رده‌های قهرمانی است.


فهرست مندرجات

• ۱ تاریخچه ووشو
• ۲ معبد شائولین
• ۳ راز داری
• ۴ ووشو در ایران

تاریخچه ووشو

درزمانهای بسیار دور یعنی چیزی در حدود بیش از4500 سال قبل زمانی که کشورهایی مانند ایران وچین بدلیل وجود تمدنهای بسیار بزرگ وکهن در سرزمینهایشان مهد قدرت درتمامی دنیا بشمارمیرفتند امپراتوریهای بسیارقدرتمندی در کشور پهناور چین حکومت می کردند که نماد قدرت آنان ظلم ،کشتارو جهان خواهی بود. بسیارند آثاری مانند دیوار بزرگ چین که زندگی انسان‌های بیشماری رادرداخل خود مدفون نموده اند ومظهرظلم وزیاده خواهی حاکمان زورگوی آن زمانند . یکی از دلایل تداوم قدرت آنان را میتوان ایجاد نفاق وتفرقه در بین قبایل متعدد کشور چین برشمرد. این کشور بنا به موقعیت جغرافیایی وآب وهوای خاص خود جمعیت کثیری ازمردمان جهان را درون خود جای داده است که درآن میان نیز قبایل جداگانه ای به جهت تفاوت گویش ولهجه های مختلف، اختلاف نژادی وآئینی و...بوجود آمده اند که اختلافات قبیله ای چینی در آن زمانها از گفتارهای ویژه تاریخ است، جنگهای بی شمار قبایل وآثارمخرب آنها سالیان سال عرصه زندگی را در آن دیار تلخ کرده
چين مبدا هنرهاي رزمي جهان
چين به عنوان يک سرزمين که در آنجا هنرهای رزمي بدوا" شروع به شکل گيری نمودند ، می تواند موضوعي برای پيدا کردن سرنخ و ريشه ابداعي اينگونه هنرها باشد تاريخ چين حاکي از آن است که هنرهای رزمی در ابتدا در آنجا به صورت يک حالت دفاع شخصي تمرين مي شده که آن را (چياهو) مي ناميدند ، آنگاه به مرور زمان بعضي از حرکات آن تعغير شدند تا اينکه در سال 520 قبل از ميلاد مسيح شخصي به نام( بوديدهارما) که چينی ها او را( تامو) و ژاپني ها او را (داروماتئيشی) می ناميدند ، به منظور تعاليم مذهبي از هند وارد چين شد . در آن زمان يک نوع مسابقه رزمي در آن سرزمين رايج بود که (چيايوتی) ناميده مي شد و در اين نبرد برخوردهاي بيرحمانه و دور از انسانيت بين داوطلبين انجام می پذيرفت به طور مثال هر دو طرف می بايد بر سر خود کلاه شاخدار آهنين می نهادند و سعي در شاخ زدن و زخمي کردن نفر بعدي مي کردند اين روش تا زمان امپراتور( هيانگ تي) ادامه يافت تا آنکه وی برخي تمرينات و تعليمات پزشکي و تنفسي را برای سالم نگه داشتن بدن جايگزين روش وحشيانه قبلي نمود.
(بوديدهارما) پس از ورود به چين توسط امپراتور پذيرفته شد و تعاليم خويش را در معبدی بنام (شائولين) شروع نمود . در اين مکان راهبان مذهبي وجود داشتند که پيرو فلسفه قديمي( تائو ) بودند و همچنين علاوه بر تعاليم مذهبي تمرينات بسيار ساده ای را جهت دفاع از خويش که به دليل شبيخون گاه و بيگاه دزدها و راهزنان به آن منطقه بود می آموختند.
تعاليم (بوديدهارما) در آنجا کلا بر دو قسم بود: 1- سری تمرينات تفکری و تمرکزی 2- تعاليم مذهبي ، در تمرينات تفکری و تمرکزی که (بوديدهارما) به پيروانش آموزش مي داد ، ديسيپلين و انضباط شديدی اعمال ميشد که در بعضي موارد شاگردان مکتبش به علت ضعف بدني و نداشتن قدرت کافي قادر به ادامه راه نبوده و در جريانهای تعليم دچار ضعف و بي حالي ميشدند . اين تعاليم عبارت از تمرکز حواس و روزه داری و ساعتها بيدار ماندن بود.(بوديدهارما) پس از مشاهده ضعف و بي حالي افراد تحت تعليمش تصميم گرفت روشي را بوجود آورد که به واسطه آن بتوان به مرحله بالاتری از قدرت و نيروی فيزيکي دست پيدا نمود. از اين رو وی مدت زمان طولاني را در سکوت و آرامش و تنها به سر برد و ساعتها در کوه ها و جنگلها تمرينات ابدايي خويش را تکميل نمود تا پس از مدتي هيجده روش تمريني را به وجود آورد که به(لوهان شي با) يعنی 18 تمرين مشهور شدند . برای مدتها زيادی سيستم مبارزه ای (بوديدهارما) تمرين مي شد تا اينکه بعد از يک قرن ، فيلسوف بزرگ چينی بنام(چانگ تزو) با روشهای هيجده تمرين آشنا و در همان حال موفق شد با اصول وابسته به روش تنفسي که ابداء نموده بود ، حالت جديدی به روشهای رزمي بدهد حدود دو قرن بعد از نظريه فيلسوف چينی (چانگ تزو) در زمان حکومت سلسله( هان ) که بيش از 400 سال فرمانروايی را به عهده داشت (سال 206 قبل از ميلاد مسيح تا سال 220بعد از ميلاد مسيح) و دوران شکوفايي هنرهاي رزمي در چين باستان بشمار مي رود ، يکي از امپراتوريهای اين سلسله که ارزش بسياری برای هنرهای رزمي قائل بود شخصي به نام (هان وئوتي) است که علاقه عجيبي نسبت به اين ورزشها داشت. گويا وي در قرن اول بعد از ميلاد کتايی تحت عنوان ( هان شو آی ون چيه) به معني هنرهای رزمي هان نوشته بود که شامل شش فصل از متدهای مبارزه با دست بوده است . يکی از روشهای مهمي که در زمان تمرين مي شد روش(چانگ چوان) یا متد تمرين مبارزه با دست در فاصله زياد است که در اين نوع سبک حرکات از فاصله دور انجام گرفته و دستها و پاها به فاصله زياد از هم حرکات را انجام مي دهند . اين سبک تا قرن ششم بعد از ميلاد تکامل يافته و دارای 32 فرم شد که به عنوان يک سبک حرفه ای گسترش يافت. در اوخر دودمان( هان) يک فيلسوف و جراح معروف بنام( هواتو )190تا265 بعد از ميلاد مسيح سری تمريناتی را ابداع نمود که به تندرستي و سلامت بدن کم کرده و همچنين تاثير بسزايي به توسعه نيروی دروني و عضلاني مي نمود . به طور کلي روشهای بوجود آمده به دو بخش تقسيم مي شدند که بخش اول باعث تقويت عضلات شده که در آنها قدرت عضله وزن و جسم مورد توجه قرار گرفته و غالبا افراد چابک و عضله های قوی و پيچيده تعليم داده مي شدند در حقيقت در اين نوع روش شخص به واسطه فشارها و تمرينات شديد ، دارای چابکي بي حد و وصف و همچنين قدرت عضله ای فوق العاده ای مي شد . بخش دیگر ، عامل تقويت نيروی دروني و تنفسهای ويژه بود که در آن از متدهای تنفسي مخصوصي همراه با حرکات آرام بهره برده مي شد در طي سلسله ( تانگ ) 907-618ميلادی چين يک عصر سلهشوری را گذراند که در آن دوران کمتر کسی پيدا مي شد که نسبت به هنرهای رزمي بي اطلاع باشد قبل از اين تاريخ در حدود قرن چهار الی پنج ميلادی يکی از برجسته ترين فيلسوفان چينی به نام (کنفسيوس) فعاليت زيادی در امرگسترش ورزش خصوصا هنرهای رزمي داشته و شاگردان او همگي علاوه بر ادبيات در امور رزمي نیز متخصص بودند .از آن زمان به بعد ورزشهای رزمي به زبان عاميانه چينی (چوان فا) يا (چوان شو) به معنای هنر مشت زني شهرت یافتند . دربين سالهای 1279-1127سيستم مهم ديگری پا به عرصه وجود نهاد که در حال حاضر به نام (تای چي چوان)معروف مي باشد . گفته مي شود اين سبک توسط شخصي به نام(چان سان فنگ)که يکي از دنباله روهای (کنفسيوس) بود اختراع شد اين تعاليم اول بارتوسط (چان سان فنگ)به مريدانش در کوه های(پکينگ) آموزش داده شد .همچنين بعدها در استان(هه بي) مستقر در کوههای ( وودانگ ) نيز آموزش و تمرين اين روش مشاهده شد .در بين قرنها 14الي16 بعد از ميلاد در استان (فوجيان)واقع در جنوب چين محلي به وجود مي آيد که بنا به سنت نام آن مکان را(شائولين) می گذارند و در اين مکان که در حقیقت دومين معبد شائولين در تاريخ هنرهای رزمي مي باشد ، عده ای از اساتيد و راهبان مشغول تعليم و تعلم هنر رزمي مي شوند.نحوه تعليم دراين مکان بسيار جالب و پيشرفته بود.البته پايه و اساس بازمي گشت به همان معبد شائولين قبلي که در شمال چين قرار داشت. در اين مکان علاوه بر سيستمهای تکامل يافته آن روز ، 18تمرين ابداعي بوديدهارما نيز تمرين مي شد.واقعه مهمي که باعث شد تعاليم اين مکان گسترش و پيشرفت حاصل نمايد.وجود جوانی بنام (چوی یوان ) بود که در اوايل قرن شانزدهم وارد اين محل شد . وی در مبارزه متخصص و به منظور تکميل فنون خود به آن محل رفته و مشغول تعليم تمرينات شده بود در ضمن تعاليم او متوجه شد که اين تمرينات دارای استعداد گسترش و خلق ابداعات جديد مي باشند از اين رو با صرف کوشش و وقت زياد در مطالعه سبکهای اصلي اين تمرينات را به هفتادودو تمرين افزايش داد ولي او هنوز اعتقاد داشت که اين هنر تکامل نيافته و به ظرفيت نهايي خود نرسيده است از اين رو(چوی) آن محل را ترک و شروع به تجسس و تحقيق جهت بدست آوردن اطلاعات فني در اطراف کشورش نمود پس از مدتي وی به پيرمردی برخورد که روش جالبي در تمرينات خصوصا زدن ضربه به نقاط حساس بدن که باعث بيهوشی مي شد داشت اين شخص که يک استاد پنجاه ساله معروف درمنطقه( شن سي) بود (پاک يوک فونگ) ناميده مي شد (چوی) پس از گفتگو با (پاک يوک فونگ) نقطه نظرات اصلي خود را در رابطه با گسترش و تکميل هنر رزمي تشريح و هدفش را از ديدار با او درميان گذاشت آنگاه پس از موافقت هر دو باهم به معبد شائولين برگشته و در آنجا حرکات را ترکيب و در مجموع صدوهفتاد تمرين اصلي را به وجود آوردند که بعدها در قالب پنج سبک اصلی تفکيک شدند . در قرن هفدهم سه روش مهم در هنرهای رزمي چیني پا به عرصه وجود نهادند که دو روش از آنها توسط غير چیني هااختراع شده بود .
تان توئه چوان --------------- روش مبارزه با پا
چاچوان --------------- روش مشت زني خانواده چا
تانگ لانگ چوان --------------- روش مبارزه مانتيس حشره
تان توئه چوان: اين روش در استان(هه بي) در شمال چين توسط دو استاد برجسته مسلمان با نامهای چانگ يينگ چن و مايوفو اختراع شد در اين سبک ده فرم تمريني ابداع شده بود که عموماً بر تقويت پاها تاکيد داشته و سه فرم آن مطلقاً به حرکت و تکنيکهای لگد جهشي اختصاص داشتند از استادان مشهور اين سبک وانگ تزوپينگ ، ماچينگ يوان ،وانگ وی هان رامي توان نام برد.
چاچوان : اين روش دارای حرکات بسيار طولاني و بسيار زيبا مي باشد و از جمله سبکهايي است که بر روی قدرت و مبارزه دستها تکيه فراوان دارد دارا بودن فرمهای دفاع شخصي و مبارزه با سلاح از قبيل چوب ، نيزه و شمشير نيز از خصائص ديگر اين سيستم مي باشد اين سبک توسط استاد چانگ چن فنگ ابداء شد و از ديگر استادان مشهورش مي توان از چين چيافو ، ماهای ، چينگ نام برد.
تانگ لانگ چوان :مؤسس و ابداع کننده سبک(مانتيس) استاد(وانگ لانگ) است که يکی از اهالي بخش اصلي و بومي استان(شانتونگ) بود او از سن ده سالگي روش تمريني را زیر نظر یک استاد معروف تعليم می ديد وزماني که چين مي خواست در تصرف فاتحان منچوری در آيد با محافظت کافي (وانگ لانگ) و همقطارانش با همراهي استادشان به استان (سي چوان) مسافرت کردند بعد از مدتي استاد درگذشت ويکي از شاگردان ارشد و بالا رتبه جانشين او شد تمام آنها هر روز تعليم مي گرفتند اما هرگز به نظر نمي رسيد که (وانگ) مهارت لازم برای غلبه و تسلط بر شاگرد ارشد را بدست بياورد و حتی بعد از سه سال تمرين انضباطي سخت مهارت (وانگ) هنوز از شاگرد ارشد کمتر بود در اين هنگام او تصميم گرفت روشي را تکامل دهد که دارای متد بسيار ظريف و موثر بود واين جرقه ابداع هنگامي در مغز وی شعله ور شد که از مبارزه يک ملخ و يک حشره آخوندک دچار تعجب سختي شده بود و متعجبتر وقتي که حشره آخوندک بر ملخ فائق آمد او در مورد روشها به طور کامل دقت مي کرد و بعداز کوشش زياد و پشت کار دوازده اصل را برای حمله و دفاع وضع و تنظيم نمود او سپس اين اصول را با انتخاب دقيق خودش از چند تکنيک موثر باهم آميخت و بعد از سه سال تمرين هنگامي که برای بار دوم با شاگرد ارشد به رقابت برمي خواست به آساني بر او غلبه کرد در سال 1747 در حدود پنجاه سال بعد از مرگ استاد ، وانگ لانگ شخصي به نام (شنگ هسيائو) تعاليم وی را تکامل و گسترش داد در همين زمان در تاريخ چین اتفاق بزرگي روی داد و آن سرنگوني امپراتوری مينگ توسط مغولها بود در اين اثناء گروهها و دستجات مخطلفي که عده ای طرفدار سلسله (مينگ) و عده ای مخالف با مغولها بودند شروع به فعاليت به منظور فروپاشاندن حکومت منحوس مغولها نمودند در اين زمان اماکن تعليم دهنده کلا زير فشار مغولها قرار داشت و معبد شائولين نيز که مرکز تعليمات بود همراه با اساتيد مورد محاصره نيروهای مغولي بودند در آن هنگاه مسئله ای باعث شد تا شخصي به گوش رئيس امپراطوری مغول برساند که در داخل (معبد شائولين) افراد دست اندرکار خرابکاری و واژگون نمودن حکومت وی هستند از اين رو او لشکر سنگينی را به جنگ با افراد تعليم ديده فرستاد در اولين برخورد نيروهای متجاوز گر مغولي با شدت هرچه تمامتر توسط راهبان معبد سرکوب شدند ليکن بعد از زمان بسيار کوتاه لشکر عظيم ديگری که از طرف امپراطور گسيل شده بودند به علت خستگي و عدم استراحت اهالي معبد بر ايشان پيروز و تمام آنها را به جز پنج نفر به حلاکت رساندند همچنين معبد شائولين نيز طعمه حريق مغولان شد اين پنج تن که چهار مرد و يک زن بودند به علت توانايی مبارزه خود را نجات داده و به طرف کوهها فرار کردند اين واقعه حدودا در سال 1673روی داد در حدود اواخر قرن هفدهم و اوايل قرن هيجدهم روش ديگری پا به عرصه وجود نهاد که (وينگ چان ) نام گرفت اين سبک توسط بانويی به نام ييم وينگ چان اختراع شد در اين روش اساس کار بر مبنای تمرکز روی تکنيکهای دفاعي در مقابل خط مستقيم حمله و صرفه جويي در حرکات بود سپس (وينگ چان) در طول چهارصد سال تعغير و تحول يافت تا به امروز که اين سبک شامل سه فرم تکنيک و همچنين متدهای تمرين با مجسمه چوبي است که به نام(موک جونگ) معروف مي باشد تکنيکهای دست شصت درصد حرکات اين سبک را شامل شده که تعداد آنها بسیار و متنوع مي باشد در اين روش تکنيکهای بسياری وجود دارد که شاگرد قبل از مبارزه بايستی با مجسمه های چوبي کار کند و آن حرکات را ياد بگيرد زيرا مبارزه قاعده اصلي در اين سبک است در حملات بايد کمترين انرژی در جهت انجام بهترين حمله استفاده شود زيرا اين روش بر اساس صرفه جويی در انرژی به وجود آمده است در اين روش حرکات اضافي ويا بيش از حد دوراني وجود ندارد زيرا اين سبک براساس حملات خط مستقيم مي باشد تمام ضربات مشت و پا و حملات از خط فرضي مرکز بدن به طرف حريف پرتاب ميشوند و اين به دليل کاهش در فاصله دست و يا پا تا حريف مي باشد مشت زدن در وينگ چان به هيچ وجه شبيه مشت زدن در ديگر روشها نيست اين نوع مشتها در اين سيستم بنام مشت مورب مشهور مي باشند که از مرکز بدن شخص به طرف حريف پرتاب مي شوند اغلب دفاعها برای از تعادل خارج ساختن حريف پيش بينی شده و عموما در اين حالتها به وسيله گرفتن درست و يا کمر حريف مي توان باعث بهم خوردن تعادل وی شد در سال 1800شهر بندری (کانتون) مرکز بازرگاني چيني ها بود که در آن زمان معاملات با غرب نيز رو به فزوني نهاد به طوری که اروپايي ها مرفين به چين صادر و ابريشم و چای و تزئينات از چين می گرفتند در اين برهه از زمان هنرهای رزمي هيچگونه پيشرفتي حاصل نکرد و تنها شخصي به نام چانگ هيونگ دو سبک را با ابداعات خويش ترکيب و در سال 1836آن را(چوی لي فوت)نام نهاد لازم به ذکر است که در طول دورانهای متفاوت مجموع کليه هنرهای رزمي در چين به عناوين و اصطلاحات خاصي ناميده ميشدند که عبارت بودند از ووشو ، کوئوشو ، چوان فا ،چوان شو ، کونگ فو و... تا اينکه در سال 1912کليه ورزشهای رزمي به نامهای کوئوشو به معنای هنر ملي و ووشو به معنای هنر رزمي ملقب شدند لیکن پس از چند سال ووشو بعنوان یک نام و عنوان رسمی برای کلیه هنرهای رزمی چینی متداول شد
معبد شائولین

یکی ازمکانهای عقیدتی درآن زمانها بود که پیروان کثیری از قبایل مختلف چینی را بسوی خود می کشاند. معبدی ارزشمند به لحاظ تاریخی ومؤثر بر فرهنگ مردمان چین. بنا به برخی روایات این معبد را بودائیهای هندی که به این دیار مهاجرت کرده بودند بنا نهادند که از ابتدامکانی برای زیارت وکنترل قوای درونی بود. آنان معتقد بودند که آدمی از نیروهای حیاتی عظیمی غیر از حواس پنجگانه برخوردار است و سعیشان در آن معبد بیشتر کنترل هواهای نفسانی ، مبارزه با امیال درونی و نزدیکتر شدن به نیروی حیاتی بود ، که رفته رفته منجر به قدرتمندتر شدن نیروی تفکر آنان نیز شده و افراد یا قبایلی که با شائولین در ارتباط بودند همواره در جنگهای قبیله ای پیروز و برتر میدان بودند، به مرور زمان تمامی قبایل چین به این امر واقف شدند که فنون مهارتی ویژه ای در شائولین آموزش داده می‌شود که تسلط بر آن فنون آنان را فاتح جنگها می نماید لذا اغلب به آنجا روی آودند وفرهنگ و ذات شائولین در مدت نه چندان زیادی در تمامی سرزمین اژدهای زرد(چین) اشاعه یافت با سپری شدن سالیان بسیار زیاد هر قبیله ای تحولات جدیدی را بر فنون شائولین اعمال نمود تا اینكه اوضاع به گونه ای شد كه هر چند قبیله ، خود سبك ابداعی خاصی را بوجود آوردند كه در مجموع تا كنون شمار سبكهای رزمی شناخته شده چینی به بیش از 450 سبك رسیده است كه در مجموع غنای تكنیكی بی نظیری به این فنون رزمی بخشیده است .


راز داری

گرچه تفاوت فنون در این سبكها بسیار فاحش وآشكار بود اما یكی از وجوه مشترك آنها خصلت رازداری بسیار برجسته‌ای بود كه استاید این سبكها داشته و به شاگردان نیز منتقل می كردند. دلیل بوجود آمدن این خصلت این بود كه اگر قبیله یا طایف‍‍ه‌ی خاصی به فنون جدیدی دست پیدا میكرد ، برای آنكه در جنگها از همین فنون بر علیه خود آنان استفاده نشود یعنی در واقع ، ابزار را به دست دشمن نداده باشند ، بصورت بسیار محرمانه از این فنون محافظت میكردند. مدرنیته شدن جهان به شیوه امروزی و گرایش مردمان جهان به صنعت وتكنولوژی ، موجبات تغییرات فراوانی را در جنگهای طوائف چین فراهم آورد ، پدیده‌ی ارتباطات كه توانست مردم جهان را به هم نزدیكتر سازد‌،بروی چینی ها نیز بی تأثیر نبود . به مرور زمان روابط خاصی در میان مردمان چین ظهور نمود و فرهنگ شائولین به‌عنوان عقیده‌ای بنیادین در آن سامان درآمد .
حال كه مردم چین از نقطه‌ی اشتراكی بزرگی برخوردار شده بودند و امپراتوری چین هم جایگاه خود را در خطر می‌دید، ترفندهای دیگری را جهت سلطه بر آن كشور برگزید كه از آن جمله میتوان رواج تریاك در آن كشور را نام برد كه پس از مدت كوتاهی زندگی بیشتر مردم را فلج نمود . انقلاب تریاك یكی از بزرگ‌ترین رخدادهای تاریخی چین است و عمدتاً توسط تفكر و فرهنگ مشترك مردم چین كه نشأت گرفته از فرهنگ شائولین بود شكل گرفت و اعتیاد و ذات تریاك را در آن دیار ریشه كن كرد.
پس از آن زمان عموماً سبكهای مختلف شائولین از محبوبیت بیشتری برخوردار شدند تا آنجا كه در مراسمات مختلف ، قهرمانان و برجسته‌ترین رزمیكاران چینی به نمایش تواناییهای خود می‌پرداختند. طی چند صد سال این مسئله به همین روال می‌گذشت و فنون رزمی چینی كاملتر می‌شدند ، كشورهای زیادی خواهان فراگیری این فنون و مهارتهای رزمی بودند اما هیچگاه از سوی چینی‌ها اجابت نمی‌شد چرا كه همواره خصلت رازداری چینی‌ها به نسلهای بعد انتقال می‌یافت و مانع از گسترش این فنون در خاج از مرزهای چین می‌شد... تا اینكه پس از گذشت سالیان متمادی ، رفته رفته این مهارتها بصورت یك ورزش باستانی درآمد كه با نامهای مختلفی شناخته می‌شد كه مهم‌ترین این اسامی عبارت بودند از كونگ‌فو ، بوكس چینی ، چوان‌فا ، شائولین ، ووشو و ... كه بنا به توافقات مقامات شائولین در چین نام ووشو برای جهانی شدن این ورزش برگزیده و فدراسیون جهانی این ورزش نیز تشكیل شد.امروزه در تمامی كشورهای جهان سبكهایی از این ورزش آموزش داده میشود . گرچه آنچه كه در خارج از مرزهای چین موجود است ذره‌ای از وسعت عظیم فنون رزمی چینی است با این وجو د حس درونی بیشتر كسانی كه در اقصی نقاط جهان به این ورزش گرویده‌اند چیزی مشابه روحیات چینی‌های باستان است . اساساً تفكر گرایش به ووشو جدای از بحث " تنها یك ورزش مستقل " بوده و ووشو كاران بیشتر تفكرات آرمانی دارند و دست یابی به نیروهای درونی و متافیزیكی است كه موجب شده است تا این ورزش بُعدی اعتقادی در میان پیروانش پیدا كند . راهیابی به مسابقات جهانی و بدست آوردن مدالهای رنگین هیچگاه خواستهای روحی ووشو كاران را تجلی نمی‌بخشد به همین دلیل است كه بسیاری از قهرمانان برجسته این ورزش حتی پس از چندین بار تكرار قهرمانی ، با عظمی را سخت تر از قبل به تمارین طاقت فرسای ووشو ادامه می‌دهند.
ووشو در ایران

در ایران نیز از حدود سالهای 1364 و 1365 افرادی كه مجذوب ووشو شده بودند به چین كشیده شدند كه بعدها موجب ترویج ووشو در ایران شده و خود اساتید مطرحی در سطح بین‌الملل شدند كه در این میان چهره‌ی محمد پورغلامی بسیار نمایانتر است به طوری كه اكنون به عنوان عضو هیأت رئیسه‌ی فدراسیون جهانی ووشو و رئیس كنفدراسیون ووشو غرب آسیا در خدمت ووشو می باشد.طی چند سال اخیر دوره های آموزشی مراحل شالبندی ووشو توسط ایشان پایه گذاری و تدوین شد و رنگ و روی نوینی به وضعیت درجه بندی هنرجویان این رشته ورزشی در سراسر کشور بخشیده شد.

[babak_deghat]

آموزش نانچیکو(نانچاکو در عمل)

Nunchaku In Action






Joseph Hess
Black Belt Communications | ISBN 0897500865 | 1983 | DJVU | 225 Pages | 23 MB



Law enforcement officer Hess—expert in goju-ryu, Okinawan karate, gung fu, judo, aikijitsu and jujitsu, and former full-contact karate champion—adapts his knowledge of this ancient Okinawan weapon to traditional uses for modern street situations. Covers basics, training drills, blocking, striking, defenses and takedowns. Fully illustrated with how-to instructional techniques

Download from Easy-Share

Download from FileFactory

Download from Rapidshare
00000000000000000000000000000000000000000000000000 000000000000000000000
No Holds Barred Fighting - More Killer Submissions - Mark Hatmaker


کتابی برای آموزش دفاع شخصی

No Holds Barred Fighting - More Killer Submissions - Mark Hatmaker

Description:
More than 650 photos and over 100 brutal submissions. This guide is 100% tapping!

حجم 19 مگ

دانلود کنید .
00000000000000000000000000000000000000000000000000 0000000000000000000000000
BJJ Blackbelt Techniques - Jean Jacque Machado (Tech Only)
آموزش کامل هنر رزمی جوجیتسو توسط استاد برزیلی Jean Jacques Machado می پردازه.

BJJ Blackbelt Techniques - Jean Jacque Machado (Tech Only)

Description:
Known for his superior technical abilities and his unique and innovative moves, Jean Jacques Machado now presents his entire Brazilian jiu-jitsu system in book form for the first time. Detailed is a complete repertoire of jiu-jitsu moves to handle any situation that arises, whether on the mat or on the street. Techniques are not presented in isolation, but rather through a series of moves that guide practitioners from an initial threat or opportunity all the way through to a submission hold. The subtle interplay between various strategies is depicted, allowing students to choose the right attack or defense every time. More than 100 step-by-step martial arts positions are demonstrated. Over 800 color photos!

حجم 27 مگ

دانلود کنید.
00000000000000000000000000000000000000000000000000 0000000000000000000000000000






حجم 1 مگ

Download Link


http://rapidshare.com/files/61703109/Ninja.rar

Mirror Link


http://farsibooks1.persiangig.com/Sport/Ninja.rar

Password: www.farsibooks.ir

[soheil86]

در مورد هان مو دو ( دفاع شخصي) هم اگه مطلب يا Ebook اي يزارين ممنون ميشم !

راستي اين EBook هارو چه جوري بايد خوند؟؟
با چه برنامه اي ؟؟؟

[ماندانگاس]

در مورد هان مو دو ( دفاع شخصي) هم اگه مطلب يا Ebook اي يزارين ممنون ميشم !

راستي اين EBook هارو چه جوري بايد خوند؟؟
با چه برنامه اي ؟؟؟

فرمت فایلها PDF هستش و با برنامه ی Adobe Acrobat Reader خونده میشه.
از اینجا میتونین دانلودش کنین:

Download Adobe Reader 8.1.1
با حجم 24 مگا بایت

نکته : دانلود غیر مستقیم

[soheil86]

pdf نيست با آكروبات هم باز نميشه